Eigenlijk mag niemand haar: Velma. Ze is vals, egoïstisch en de enige persoon waar ze een beetje om lijkt te geven is haar dochter. Alhoewel, zelfs die laatste hangt er misschien meer bij omdat ze Velma herinnert aan de ‘goede oude tijd’ waarin zij nog het schoonheidsideaal van de mensen in Baltimore was. Zelf wordt ze enkel nog de hemel ingeprezen omdat ze zoveel macht binnen de televisiewereld heeft.
Paaien en snaaien
We treffen Velma in haar studio aan, terwijl ze net wordt verwend met een massage. “Mietje. Harder, ben je soms een meisje?”, snauwt ze naar de masseur. Nog even gaat het zo door, maar dan stuurt ze de man met een klap op zijn achterhoofd weg. Dit is het moment dat haar opvalt dat één van onze verslaggevers haar al een tijdje nauwlettend in de gaten houdt. Binnen een mum van tijd tovert ze een glimlach op haar gezicht, alsof ze de liefste persoon op deze hele aarde is. “Wat ben je vroeg… wil je een rondleiding, meneer?” De verslaggever wordt plots hartelijk ontvangen en krijgt ook hapjes aangeboden. Toch klopt er iets niet. Ze is plots te aardig, te vleierig. Het is duidelijk dat ze zich vele malen lieflijker voordoet dan ze eigenlijk is. “Zeg eens: als ik je een beetje paai, kun je toch best wel iets voor mij doen?”
Hoofd op de voorpagina
Al snel wordt duidelijk dat Velma graag wil dat Amber met haar mooie kopje op de voorkant van alle landelijke kranten komt te staan. “Is ze niet geweldig? Ze moet in mijn voetsporen treden, omdat dat heel belangrijk is in het leven van een meisje. Dat ze mooi is en gezien wordt.” Onze reporter begrijpt niet waarom dit zo belangrijk is en vraagt daarom nog even door. Van Tussel is daarentegen niet echt gecharmeerd van de vraag en het lijkt dan ook niet alsof ze een concreet antwoord op de vraag gaat geven. “Wat een belachelijke vraag. Iedere vrouw wil toch een miss zijn. Niet dan?” Wanneer blijkt dat de reporter helemaal niet zo geïnteresseerd is om haar propaganda op te schrijven, begint Velma steeds minder zin in het interview te krijgen. Ze wordt weer afstandelijker.
Wanneer onze reporter de ruimte wil verlaten, voelt hij hoe een hand hem aan zijn schouder terugtrekt. Een hete adem hijgt in zijn nek. Het is duidelijk Velma en ze had net een draak kunnen zijn. Wanneer hij zich omdraaid wordt hem door Velma nog één ding duidelijk gemaakt: “ik wil niet dat je dat van het paaien publiceerd! Ik heb zo mijn contacten als je het wel doet!”
Velma van Tussel
Het is het nu aan Melan Weber om in de
huid van een heel ander personage te kruipen. Na vorig jaar mensen buikpijn van
het lachen te bezorgen als Ezel, is het tijd om deze keer de angstaanjagende
Velma van Tussel op de planken te zetten. Velma van Tussel is niet een vrolijke
stuiterbal zoals Ezel, maar eerder een strenge egoïstische producer. “Ze is
gehaaid en overal haar tanden in. Het is altijd leuk om een slechterik te
spelen.” Op de vraag of of Melan iets van zichzelf in het personage herkent,
grapt ze: “het is altijd typecasting, natuurlijk.” Wat ze wel herkent is een is
een interessant constrast tussen de rollen die ze tot nu toe heeft mogen
spelen. “Dat houdt het natuurlijk interessant.”
